ती

कशी गोरीप्पान काया असलेली ती

मादकतेने  ठासून  भरलेली

हलकेच जवळ घ्यावी

नाजूक देहाची

ओठांचा स्पर्श

आणि मग एक ठिणगी पेटते

झप्पकन ज्वाला उठते

ती पेट घेते

एक दीर्घ  श्वास

नशाऽऽऽऽऽ

गरम शरीर

थंड मेंदू

भरलेली फुफ्फुस

रिकामे विचार

श्वास बाहेर पडतो

तिने पेट घेतलेला असतो

जळत असते ती

उंगलीयोपे नचाता उसको मै

ती नाचते

मला बघायला आवडतं

राक्षसी काहीच वाटत नाही

तिला पण माझी किळस येत नाही

मला आवडते ती... जळताना ...

तिचा पूर्ण देह जळेस्तोवर तिला उपभोगतो मी

ती मला शांत करत असते

तिने घड्याळाचे काटे थांबवलेले असतात

मी अनंतात विलीन झालेलो असतो

तिच्यामुळे मी फक्त मी असतो

जग शून्य झालेल असतं

बोटांना तिच्या पूर्ण होणाऱ्या अस्तित्वाची धग जाणवते

तिने मला आकंठ सुख दिलेलं असतं

ती अगदी निर्मोही

पूर्ण गुंगवून स्वतःला वेगळं ठेवलेलं

सुरेश भटांच्या ओळी तिला चपखल बसतात

रंगूनी रंगात साऱ्या... रंग माझा वेगळा

ती देहात उतरून पण नसतेच

मी तिला विझवतो

वाईट नाही वाटत

तिच्या जाण्याचं दुःख नसतं

तिने घातलेली भूल मी अजून अनुभवतोय

विझताना पण ती तिच्यातली धग दाखवत होती

एक धुराची रेषा  हवेत सरळ गेली... नाहीशी झाली

मी पुन्हा माणसात आलोय...

तिने मला माणूस म्हणून जाणवून घेता येणारे सगळे अनुभव दिले

पण तिच्याशी संगत केलेली पाहून अनेक माणसांनी मला परक केलं...

लीनाशी गप्पा मारता-मारता अचानक तंद्री लागली आणि हलकेच समाधित घुसलो... समाधिवस्थेत पाजळलेलं तत्वज्ञान आज मेलबॉक्समधे टंकून आलेलं. बहुत मजा आया... Thanks Leena...

आपला,

(धुंद) सौरभ