राजेश खन्ना


आयच्या गावात!!! १७/३ नंतर डायरेक्ट ४ महिन्यांनी पोस्ट पडत्ये. आणि ती पण राजेश खन्नाच्या नावाने. भेंडी गवार ललिता पवार...  राजेश खन्ना off झाल्याची न्यूज ऐकुन मझ्या थोबाडावर पण :O ची स्मायली प्रकटली. संबंध काय??? राजेश खन्ना माझ्या generationचा हिरो नाही. मी त्याच्या खुप काही मुव्ही पाहिल्या नाहीत. आनंद पाहिलाय, बावर्ची पाहिलाय... आणि.... जोर देऊन आठवावं लागेल... लेऽऽऽ... पण तरीसुद्धा आठवत नाही. म्हणजे २ मुव्ही सोडल्या तर मी तुला ओळखत नाही.???!!! त्याची स्टाईल.... मला अज्जिबात आवडत नाही. तो "अरे ओ पुस्पा" डायलॉग तर डोक्यात जातो. Honestly दिसायला धर्मेंद्रसारखा रुबाबदारपण नाही. Okkay... तरी राजेश खन्नाचं जाणं माझ्यासाठी एक मोठी न्यूज होती. का??? कदाचित त्याच्या Stardomचं जे मोठं वजन इतरांमुळे तयार झालय ते असावं.

(Dood... chill... come to the point...)

ह्हा... तर न्यूज चॅनलच्या चक्क्यांना दळण्यासाठी किमान दोन दिवस पुरेल एवढं "सकस" धान्यं मिळालय. मुव्ही चॅनलवाल्यांना ये हफ्ता राजेश खन्ना के नाम म्हणुन त्याच्या काही मुव्हीज लूपमधे टाकून आठवड्याभराची सुटी घेता येईल. म्युझिक चॅनलवरपण त्याचीच गाणी (नविन मुव्हीचे म्युझिक प्रोमोज बोंबल्ले). फेसबुक/ट्विटरवर तर राजेश खन्ना नावाची त्सुनामी आली. कित्येकांच्या पोस्टमधेच काय तर प्रोफाईल पिक्चरमधेपण तो घुसला.

(तुजे आवशीचो घोव... तुजा प्रोब्लेम काय असा? Why u complain???)

Nonsense m not complanin. Okay... तर मुद्दा असाय की राजेश खन्नाबद्दल किंवा त्याच्या पहिला बॉलिवुड सुपरस्टार असण्याबद्दल काहिही attachment नसतानासुद्धा एक गोष्ट अशी झाली की ज्याबद्दल मी त्याला प्रचंड मान देतो. गुरु झाला तो माझा.

न्यूज चॅनलवर २४ तास राजेश खन्नाच्या निधनाची बातमी... मला कशाचं काही सोयर-सुतक नाही (हलकट आहे मी)... आणि अचानक एका न्यूज चॅनलवर "आनंद"मधला तो सीन दाखवला.. तो जेव्हा मरतो... अमिताभ बच्चन "मुझसे बात करो" म्हणुन ओरडुन त्याच्या छाताडावर कोसळतो... आणि मागुन एक आवाज येतो... बाबुमोशाय... GOD LIKE scene!!! काय नाहीये त्या सीनमधे? एक माणुस आपल्या आयुष्यातुन कायमचं निघुन गेल्याचं सत्य... ते मान्य करण्याची आपली हतबलता... तरी तो परत येईल ह्या आशेने केलेला आक्रोश... आणि एक क्षण का होईना पण तो परत आला आहे असा आनंद देणारा फसवा भास... कलेजा खल्लास... खून के आसू रोता दिल.

Shoot man!!! साला खराखुरा हाडामांसाचा माणुस मेल्याचं काही वाटत नाही. पण त्याच्या मरणाचा अभिनय तोडफोड करुन जातो! Larger than life. ये होता है काम. जीव लाऊन कि जीव टाकुन केलेलं काम. खर्रा सोना!!!

राजेश खन्नाजी... (जी??? च्यायला आत्तापर्यंत चड्डी-buddy सारखा एकेरी उल्लेख आणि आता जी!!!... हा जी...) You taught me one thing, that moment - how your work should be. I shall try my best and wish I could do it someday. One should always be remembered for his/her work, just like you.

काकाजी... RIP... prayers.. wishes.. and RESPECT to you...


आपला,
(नम्र आणि प्रेरित) सौरभ


ती


कशी गोरीप्पान काया असलेली ती

मादकतेने  ठासून  भरलेली

हलकेच जवळ घ्यावी

नाजूक देहाची

ओठांचा स्पर्श

आणि मग एक ठिणगी पेटते

झप्पकन ज्वाला उठते

ती पेट घेते

एक दीर्घ  श्वास

नशाऽऽऽऽऽ

गरम शरीर

थंड मेंदू

भरलेली फुफ्फुस

रिकामे विचार

श्वास बाहेर पडतो

तिने पेट घेतलेला असतो

जळत असते ती

उंगलीयोपे नचाता उसको मै

ती नाचते

मला बघायला आवडतं

राक्षसी काहीच वाटत नाही

तिला पण माझी किळस येत नाही

मला आवडते ती... जळताना ...

तिचा पूर्ण देह जळेस्तोवर तिला उपभोगतो मी

ती मला शांत करत असते

तिने घड्याळाचे काटे थांबवलेले असतात

मी अनंतात विलीन झालेलो असतो

तिच्यामुळे मी फक्त मी असतो

जग शून्य झालेल असतं

बोटांना तिच्या पूर्ण होणाऱ्या अस्तित्वाची धग जाणवते

तिने मला आकंठ सुख दिलेलं असतं

ती अगदी निर्मोही

पूर्ण गुंगवून स्वतःला वेगळं ठेवलेलं

सुरेश भटांच्या ओळी तिला चपखल बसतात

रंगूनी रंगात साऱ्या... रंग माझा वेगळा

ती देहात उतरून पण नसतेच

मी तिला विझवतो

वाईट नाही वाटत

तिच्या जाण्याचं दुःख नसतं

तिने घातलेली भूल मी अजून अनुभवतोय

विझताना पण ती तिच्यातली धग दाखवत होती

एक धुराची रेषा  हवेत सरळ गेली... नाहीशी झाली

मी पुन्हा माणसात आलोय...

तिने मला माणूस म्हणून जाणवून घेता येणारे सगळे अनुभव दिले

पण तिच्याशी संगत केलेली पाहून अनेक माणसांनी मला परक केलं...


लीनाशी गप्पा मारता-मारता अचानक तंद्री लागली आणि हलकेच समाधित घुसलो... समाधिवस्थेत पाजळलेलं तत्वज्ञान आज मेलबॉक्समधे टंकून आलेलं. बहुत मजा आया... Thanks Leena...

आपला,
(धुंद) सौरभ