पत्र

~२० वर्षांपुर्वीची

तारिख - ३०/१/१९९१

---

तारिख - २४/२/१९९४

आयुष्याचा लाईफबॉय होणे

बंड्या न्हाणीघरात आंघोळीला शिरला आणि दुसऱ्या सेकंदाला आतुन बोंबलला - "अरे, आंघोळीचा साबण संपलाय. दुसरा कुठाय?"

"अरे काढलाय ना नविन. तिकडेच ठेवलाय बघ." - प्रतिबोंब

"कोणता? लाईफबॉय??? हा संडासचा साबण आंघोळीला??"

मराठी भाषेसाठी शोध लागलेल्या "आयुष्याचा लाईफबॉय होणे" ह्या नविन वाक्प्रचाराची ही छोटीशी प्रस्तावना.

अर्थात - असलेल्या आपल्या दर्ज्यापेक्षा/क्षमतेपेक्षा अत्यंत कमी/किरकोळ/दुय्यम/तृय्यम भोग वाट्यास येणे.

लाईफबॉय साबणाची जाहिरात पाहिली तर, जगातिल अनेक थोर शास्त्रज्ञांनी आयुष्य खर्ची घालून बनवलेला पहिल्या क्रमांकाचा, ९९.९९% किटाणू मारणारा (बाहरकेही नही अंदरकेभी आजारोसे मुक्ती देनेवाला) साबण. पण "माझ्या" निरिक्षणानुसार ९९.९९% वेळा तो आंघोळीसाठी नं वापरता संडासहून आल्यावर हात धुण्यासाठी वापरला जातो. अर्थात त्यात काही गैर नाही. पण फॅक्टरीतुन जन्माला आलेल्यांपैकी मोजक्यांचेच आयुष्य कार्यसिद्धिस कारणी लागते. (उगीचच स्पर्म्स आठवले...) असो. श्या... छ्या... लईच लटांबर. हे असं समजावणं कठीण. ठळक नमुना म्हणून परवाच बब्याने बंड्याला ऐकवलेला एक किस्सा सांगतो.

सिमेंटची पोती पोचवायला बब्यानं एक टेंपो मागवला होता. As per IST (Indian Stretchable Time) नुसार तो वाढीव वेळेत आला तेव्हा बब्यानं लाडिक खर्जातल्या आवाजात ड्रायव्हरला झापला.

त्यावर ड्रायव्हर "I'm really sorry Sir. Due to heavy traffic I was late." असं फर्ड्या इंग्रजीत बोल्ला नि बब्या हपापला. दोन पेग पोटात गेले की सगळ्याच्या मुखी तरखडकर विसावतात. पण इकडे सीन सोबर होता.

"का हो मालक, तुमचा ड्रायव्हर कुठे? आला नाही का आज? जे तुम्हाला यावं लागलं?!" बब्यानं सावधपणेच विचारलं.

"No Sir, I'm not the owner. I'm the driver of this tempo.". बब्या भौचक्का. टेंपो ड्रायव्हर नि इंग्लिशमें बाता... बावा...

"भाऊ लईच भारी इंग्लिश बोलता तुम्ही. काय नाव काय तुमचं?" बब्या नरमला होता. (समोरचा इंग्लिशमधे बोलला की उगीच Respected वाटू लागतो. :-P)

"साहेब माझं नाव ---. MBA झालोय मी."

"MBA!!!" बब्याकी आंखे चौडी अन् भेजा गुल्ल...

"हो. पण जॉबचे फार हाल झाले. म्हणून हे करतोय."

"अरे पण एवढं चांगलं इंग्रजी बोलतोस. कॉलसेंटरमधे घेतिल की तुला."

"नाही हो. कॉलसेंटर, बीपीओमधे डिग्रीवाल्यांना नाही घेत. तरी जुगाड लावून एका बीपीओमधे रात्री काम करतो आणि दिवसा टेंपो चालवतो."

त्याला कोणतीही मदत करायला बब्या त्यावेळी स्वतः helpless होता. "हम्म्म... लढ बाप्पू..." एवढाच काय तो दिलासा देऊन त्या आयुष्याचा लाईफबॉय झालेल्याच्या टेंपोत सामान चढवून बब्या निघाला.

चुक

लहान वयात केलेले संस्कार जसे चांगले असतात, तसच चुका पण सुरुवातीला सुधरवलेल्या चांगल्या असतात. पर अचानक ये ज्ञान कायको?? बंड्याचा दोस्त बब्या तसं आडदांड नि वांड कार्टा. अन् त्याचा हा किस्सा...

तर बब्याभाईला एकदा अचानक त्याचा लहानपणीचा दोस्त भेटला. भेटला तो भेटला तेपण निवांत क्षणी. मग काय गप्पांना आला ऊत. रात्र झाली तरी हाणतायत गप्पा. कोरड पडलेल्या घशांमुळे मैफिल अर्धी राहू नये म्हणून त्यांना ओलं करण्याचा एक थोर विचार मनी आला आणि बियरच्या बाटल्या घेऊन बसले बसस्टॉपवर... बसस्टॉप... हा की राव, बसस्टॉप, सार्वजनिक ठिकाणी. चांगली बोलबच्चन चालू होती आणि आली तिकडे पोलिसांची पेट्रोलिंग व्हॅन. साहेब साला चिल की नजरवाला कौव्वा था. पोरांना बाटल्या मागं सारताना पाहिलं. झालं. बोनस मिळणार असे लड्डू सायबाच्या मनात फुटायला लागले. पोरांची झडती घेतली. अगदीच कंगाल निघाली पोरं. वाटलं पोरांना थोडा राग दिला की पोरं हात/पाय/पंख/खिसे/कपडे झटकून थोडेतरी पैसे काढतिल. कसलं काय... कफल्लक साले. सायबाची चिडचिड. घातलं गाडीत. "साहेब, चुक झाली हो... द्या सोडुन... पुन्हा नाय होणार...". बब्या नि त्याच्या दोस्ताची विनवण्यांची थुकपट्टी चालू. साहेब ऐकेना. आणि उलटं सायबानंच भारी डायलॉग टाकला...

पहिले एक चुक होते. मग चुकीचा खिळा होतो. मग खिळ्याचा खिळ होतो. मग खिळचा खुट्टा होतो. मग खुट्ट्याचं पाचर होतं. आणि ते पाचर **त घुसतं. म्हणून चुक होताच मोडली पाहिजे.

सायबानं भारी श्लेष पकडला. त्याचा खाऊ नाही मिळाला म्हणून ही पुडी सोडली. (छोट्या खिळ्याला चुक म्हणतात हे मला माहित नव्हतं.) पर ये जो ज्ञान दिया ते लई भारी दिलं राव!!! त्यासाठी सायबाला वरंगुठा.



अवांतर १ - बब्याच्या दोस्ताचा बाप पालिकेत कमिशनर निघाला. मॅटर क्लोज.
अवांतर २ - वरंगुठा = वर + अंगुठा AKA ThumbsUp